İzin verirseniz bugün sizi çocukluğunuza küçük bir yolculuğa çıkarmak istiyorum.Hatırlar mısınız,evinizin altındaki ya da karşısındaki bakkal işleten tontiş amcaları ya da nineleri...Mahallede oynamaya çıkardık,her zaman bizi çağırır sakızlar,şekerler verirlerdi.Eve gelince annem bunu kimden aldığımı sorardı,bakkal amca verdi dediğimde de inanmaz,gider kendi bizzat kontrol ederdi:''Hasan Amca bu yumurtayı sen mi verdin? ''Evet kızım,bugün kutuların taşınmasına yardım ettiler de ben de hepsine ödül olarak birer tane verdim.'' Bir zaman kaybolduğum sırada Hasan Amca beni bulmuş,bakkalına getirmiş ve anne-babamı aramıştı.Ben korkuyla beklerken o:''Sakin ol yavrum.''derdi.Annem-babamın evde yapacaklarını bir ben bilirim de ondan böyleyim Hasan Amca,derdim içimden.Tahmin ettiğim gibi de oldu.Annem dükkanın kapısından bir hışımla girdi,gözü beni aradı,bulduğunda da öfkeli öfkeli üzerime gelmeye başladı:''Neredesin sen eşek sıpası!'' ''An-n-ne ka-a-ayboldum,bilmiyorum.'' ''Seni ne kadar aradım haberin var mı?!Ne halt etmeye gidiyorsun oraya buraya!'' Hasan Amca araya girdi:''Aman yavrum,neden bu kadar kızarsın küçücük çocuğa.Ben gönderdiydim bir yere,sonra kaybolmuş işte...'' O anda Hasan Amca'ya öylesine hayran oldum ki.Halbuki ben arkadaşların peşinden gitmiş,yanlış sokağa girince de kaybolmuştum.Eve gidince özellikle de annemden iyi bir dayak yiyeceğimi biliyordum ama acı vermemesini umuyordum.Şimdi ise Hasan Amca kurtarıcım olmuştu.''Öyle mi Hasan Amca?Haberim yoktu,kusura bakma.'' ''Gittiğinde çocuğa kızdığını duyarsam ömür billah konuşmam senle,anladın mı?''
Zamanla büyüdük,biz bir şeyler verir olduk artık.''Hasan Amca bu senin.'' ''Aman yavrum ne gereği vardı.'' ''Olur mu Hasan Amca,o kadar emeğin var üzerimizde.Güle güle kullan.'' ''Sağol evladım Allah razı olsun.''Her zaman mütevaziydi bizim Hasan Amcamız.Mahallenin en yaramaz çocuğu bile Hasan Amca'yı sürekli ziyaret eder,annesinin yaptığı yoğurtlardan,peynirlerden mutlaka getirirdi.Sonra biraz daha büyüdük,üniversiteye gidecek yaşa geldik.Ayrılık vakti gelmişti bizim için.''Hasan Amca çok yorma kendini,tamam mı?'' ''Tamam yavrum.Size o kadar alıştıydım ki ne yapacam şimdi bilmem.'' ''Ziyaretine geleceğiz Hasan Amca,merak etme sen.'' ''Kaç saatlik yoldan beni mi ziyarete gelcen yavrum,olur mu öyle şey?'' Yakın arkadaşım Merve:''Neden olmasın Hasan Amca,ailemizi de ziyaret etmezsek kimi ziyaret edeceğiz.'' O anda Hasan Amca'nın gözünden yaşlar boşalıverdi.O ağlayınca karşısına dizilmiş biz gençler de ağlamaya başladık.Ama ne fayda.20-30 dakikamız ağlayarak geçmişti sanırım.
Sanki annem-babam ölmüşcesine ağlıyordum Hasan Amca'nın cenazesinde...Ne çok hakkı vardı üzerimizde.Eminim hepimizin böyle amcaları-teyzeleri olmuştur çocukluğunda.Ailemiz bizi korurdu,bizi de ailemize karşı korurdu.Allah rahmet eylesin.Mekanın cennet olsun Hasan Amca!
Sizin de böyle anılarınız varsa paylaşın benimle lütfen.Kendinize iyi bakın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder