Ne güzel olurdu değil mi?Dertsiz,tasasız bir gün geçirmek.Hiçbir sıkıntı yaşamadan,güle oynaya eğlenmek.Zorluklara göğüs germeden hayatını sürdürebilmek.
İsyan ediyoruz bazen.'Allah'ım!Neden benim başıma bunlar geliyor!'Peygamber sabrı yok ki bütün sıkıntıları söylenmeden atlatabilelim.Neler neler yapıldı Peygamberimize.Deve leşi mi dersin,aç-susuz kalmak mı dersin yoksa suikast mi?O peygamberdi,diyorsunuz.Haklısınız da.Bizde onun sabrı yok belki fakat kapalı tutabileceğimiz bir ağzımız var.Allah'tan yardım dileyebileceğimiz aklımız-fikrimiz var.Sıkıntılarımızı paylaşabileceğimiz kimselerimiz var.
Düşünüyorum Allah bize hiç sıkıntı vermeseydi ne olurdu,diye.Sıkıntılar,güçlükler verilmeseydi biz olmazdık ki.Hepimiz bir olurduk.Yer,içer,eğlenirdik.Hiçbir şeyin sorumluluğunu almadan sürdürür giderdik hayatı.Gösterdiğimiz sevginin karşılığını alamayınca acı çekmezdik,geceler boyu ağlamazdık.Babam bana niye tokat vurdu diye kırılmazdık,isyan etmezdik.Ben bugün ne yaptım da bu çocuk bana davrandı diye kafa patlatmazdık.Bayram ziyaretine gitmediğimiz annemizin gönlünü almak için sürprizler yapmaya yeltenmezdik.
Her şeyi böyle sıralayınca ne de güzel hissettik değil mi?Fakat bir şeyleri eksik hissettik sanki.Annenin gönlünü alamamanın hayal kırıklığı mı?Karşılığını alamadığın sevginin hüznü mü?Yanlış yaptığın hareketin sorumsuzluğu mu?Ya da isyan edemediğin için oluşan öfke patlaması mı?Biz buyuz işte.Bağırırırız ama özür dileriz.İsyan ederiz ama affederiz.Yanlışlama oluşan bir durumu öteki gün gün yüzüne çıkarmaya çalışırız.Biz insanız çünkü.
Budur insan olmak.Bir gün çaresizliğin dibinde, diğer gün tutkunun zirvesinde.Değiştiremeyiz.Peki siz,değiştirmek ister miydiniz?
bende ne kadar şikayet etsemde yinede değiştirmek istemezdim. İyisiyle kötüsüyle bu hayat benim..Hayatın içinde doğrularımla ve yanlışlarımla olduğum gibi varım... Ancak zorluklarla mücadele ederek kazanmanın tadı bir başka... Her zaman kazanılmıyor elbet, kaybedip pes ettiğim, diz çöktüğüm zamanlarda oluyor. öylesi anlarda önce biraz sersemleşiyorum sonra çok geçmeden kendimi toparlayıp yeniden ayağa kalkmak için var gücümle savaşmaya başlıyorum veee sonunda zafer benim oluveriyor:) işte benim hayattan en keyif aldığım an da böyle bir an gerisi Laf-ı Güzaf...
YanıtlaSilAynen öyle.Bir şeye sahip olmak için savaşmadan,o sahip olduğunun ne anlamı kalır ki?Dediğiniz gibi yeri geldiğinde pes ettiğimiz zamanlarda olacak.Ama hayat bunlarla güzel değil mi?
Sil